İSHAK EDEBİYAT

Tütsülenen portakal kabuklarının buram buram kokusuyla uyandım. Kış soğuğunu ve ıslaklığını örten o ferahlatıcı koku, damağıma yapışmıştı. Çocukluğuma mı dönmüştüm? Dışarıda kar, dışarıda yağmur, dışarıda fırtına olduğu sabahlara? Sobada çatır çatır yanan odunların sesi yoktu ama mutfakta mırıldanan annemi işitiyordum. Soba, portakal kabuğu kokusu ve annemin mırıltıları... Saraylardan, kalelerden daha güvenli küçük evimizde miydik? Yine ben çocuk, annem yetişkin miydi? Ayağım

Deniz, üstündeki martılar ve ağır ağır yol alan gemilerle mavi gözlerini içine çekiyordu her defasında. Günün bu erken saatinde ışık suyun üstünde oyundan oyuna koşuyordu. İleride bir karabatak daldı çıktı suya. Etrafı gözetledi, yeniden daldı. Martılar süzülüyordu çığlık çığlığa. Bir ferahlık sarar gibi oldu o an içini. Bakışlarını etrafa çevirdi. Pazar günü pek bir hareketlilik yoktu etrafta. Gelirken de çok sakindi yollar. Sokaklar boştu. Şimdi sadece üst yoldan geçen birk

Koridorda süzülüyorum. Süzülmüyorsun. Evet, süzülüyorum. Kambur sırtımın izin verdiği kadar yürüyor gibi gözüküyorum. Yavaşım. Bir o kadar da uyuşuk. Tepkisiz bir çehre, üstten bakan gözler ve suskun bir ağız. Ve beni böyle tasvir eden bir başka ruh. Bu hakkı kendinde nasıl bulabiliyor? O da senin gibi bir insan, şaşma. Şaşırmadım. Yerime oturuyorum sakince. Kimseyle göz göze gelmemeye özen gösteriyorum bir yandan da. Neden? Sana bakarlarsa konuşabilirler. Konuşsunlar. Konuşu

Güneş henüz doğmamış, hava aydınlanmamıştı. Yeniköy’ün sokak lambaları, o duygusuz sarı ışıklarıyla iş makinelerinin çukurlar oluşturduğu, düzensiz yolları ve toz içindeki kaldırımları aydınlatıyordu. Birkaç evin bahçesindeki köpeklerin sesleri dışında, Lidya Sokağı’nı kaplayan başka bir ses yoktu. Bu sırada Alper işe gitmek için çoktan uyanmıştı. Yatağından kalktığında ilk iş takvime baktı. Bugün işe gitmeden önce bir yere uğraması gerektiğini hatırladı. Mutfağa yöneldi. Çay

Sevgili Nuran, Bu sıralar seni ihmal ettim biliyorum. İstanbul’dan ayrılalı bir seneden fazla oldu. Şimdiye kadar sana bir kucak dolusu mektup göndermem gerekiyordu. Adnan ve buradaki eş dost beni oyaladı. Bir elin parmaklarını geçmeyecek kadar mektup yazabildim. Mutluluğumu, sağlığımı ve Adnan’ı anlattığım birkaç satır sadece. Senden gelen mektuplara göz gezdirdim az önce. Çoğunun kısaca çiziktirilen birkaç satırdan ibaret olduğunu hayretle gördüm. Ben iyiyim, Fatma iyi, Müm

Bu dev yolcu gemisindeki trajik yolculuğum ne zaman başladı, doğrusu hiç bilmiyorum. Gemiden önce neler yaşadım, nasıl bir hayatım oldu, örneğin az da olsa mutlu biri miydim, ne iş yapıyordum, bir ailem var mıydı o konuda da bir fikrim yok. Ne kadar çabalasam, kendimi zorlasam da anımsayamıyorum. Gemideki hayatım monoton. Birkaç yakın arkadaşım var. Geminin öncesi onlar için de sır, bir acayip muamma. Ama onlar bu durumdan benim aksime şikâyetçi değiller. Bilsek, anımsasak ne

“Hediyenin hafif meşrep takımıyım,” diye içimden geçirmiyor değilim. Yıllar oldu bu alemdeyim. Kucaktan kucağa geziyorum. Beni mağazadan birinci defa alan teyzenin yüzünü bile hatırlamıyorum. Kadınların sevdiği bir ürün olmama rağmen bir cinsiyetim yok. Her ne kadar turuncu oluşum çeşitli dedikodulara yol açsa da kendimi bir cinse ait görmüyorum. Hediye denilince ilk akla gelen harcıalem bir takım olmam beni hiçbir zaman rahatsız etmedi. Sonuçta bir eşyaydım. Alınıp satılabil